|

نايب قهرمان جهان در 26سالگي مربي شد

وداع تلخ بهادر مولایی با تیم ملی وزنه‌برداری

شرق: بهادر مولایی از ورزش قهرمانی خداحافظی کرد. نایب‌قهرمان وزنه‌برداری جهان که دو سال گذشته را به دلیل آسیب‌دیدگی شدید از میادین به دور بود، چاره‌ای ندید جز اینکه برای همیشه وزنه‌زدن را کنار بگذارد. آخرین حضور او در تیم ملی وزنه‌برداری به پیش از بازی‌های المپیک 2016 ریودوژانیرو برمی‌گردد. زمانی که انگیزه بسیار زیادی برای المپیکی‌شدن داشت، اما تصمیمات پشت پرده مانع از حضورش در بزرگ‌ترین رویداد ورزشی دنیا شد. درحالی‌که طبق آخرین رکوردها انتظار می‌رفت مولایی یکی از از دو وزنه‌بردار دسته 105 کیلوگرم ایران در المپیک ریو باشد، اما با رأی اعضای شورای فنی، علی هاشمی و محمدرضا براری به این بازی‌ها اعزام شدند. گفته می‌شود علی مرادی، رئیس فدراسیون با اعمال نفوذ خود در شورای فنی باعث خط‌خوردن نام بهادر از ترکیب تیم ملی وقت وزنه‌برداری شده است. نارضایتی مولایی از این تصمیم شورای فنی باعث شد تا شبانه اردوی تیم ملی را ترک کند و راهی بابلسر (خانه پدری‌اش) شود. نایب‌قهرمان وزنه‌برداری آسیا که در آن شب با آشفتگی روحی بدی مواجه بود، متأسفانه در جاده هراز دچار سانحه تصادف شدیدی شد.
این اتفاق تلخ درست در شبی که مراسم بدرقه از ورزشکاران اعزامی به المپیک ریو برگزار شد، برای او افتاد. خانواده بهادر نیز در این سفر او را همراهی کردند. در این تصادف پدربزرگ او فوت شد. پدر و برادرش هم از ناحیه سر دچار پارگی و شکستگی شدند. خودش هم با دررفتگی لگن، پارگی آرنج و دست روبه‌رو شد. درصد صدمات واردشده به مولایی در این تصادف به قدری بالا بود که همان زمان گفته شد احتمالش خیلی کم است او بتواند به روی تخته برگردد و وزنه بزند. او در مجموع یک سال و دو ماه از ورزش دور بود تا اینکه رفته‌رفته تمریناتش را از سر گرفت. اگرچه این وزنه‌بردار مازنی در این مدت سعی کرد بازگشتی موفقیت‌آمیز به دنیای قهرمانی داشته باشد، اما فاصله‌گرفتن او از رقبایش و همچنین تشدید مصدومیتش، عملا این فرصت را از او گرفت تا در سن 26سالگی تصمیم به خداحافظی بگیرد. خودش قلبا از تصمیمی که گرفته رضایت ندارد، اما می‌گوید شرایط مجبورش کرده که به این فکر بیفتد. او دیروز به «شرق» گفت: «اولین دلیلی که باعث شد خداحافظی کنم مصدومیتم بود. متأسفانه از قسمت‌های زیادی صدمه دیدم. آرنجم شکست که دکترها آن را بد جا انداختند و حالا گوشت اضافه آورده است. شکستگی لگنم هم خیلی بدجور بود. دکترها گفته‌اند اگر یک بار دیگر این اتفاق برایت بیفتد حتما پایت فلج می‌شود. با تمام این سختی‌ها سعی کردم دوباره تمریناتم را شروع کنم اما مسئولان استان خیلی چوب لای چرخم گذاشتند و نگذاشتند کارم را بکنم. آنها حتی سالن وزنه‌برداری بابلسر را به من نمی‌دادند تا در آن تمرین کنم. می‌گفتند صفحه و میله سالن می‌شکند.
در طول دوماهی که تمرین کردم در یک ضرب 60 کیلو و در دو ضرب 120 کیلو زدم. من کلا از همان اول بدشانس بودم. از روز اول کسی حمایتم نکرد. 21سالم بود که در مسابقات 2013 جهان، 458 کیلو در مجموع زدم. الان همین رکورد من را نفر دوم رقابت‌های جهانی 2017 زده است. المپیک لندن به یک بهانه نفرستادم و المپیک ریو هم به یک بهانه دیگر. شانس دو مدال این بازی‌های را از دست دادم. خداحافظی از ورزش حرفه‌ای در ۲۶سالگی واقعا تلخ است اما وقتی سد مقابلت قرار دادند و نمی‌توانی از خودت دفاع کنی، چاره‌ای جز رفتن نداری». او حالا تصمیم دارد از این به بعد فعالیت خود را در زمینه مربیگری ادامه بدهد: «با دعوت سرمربی تیم ملی نوجوانان یک دوره 50روزه در کنار ملی‌پوشان این تیم کار کردم. احساس می‌کنم نظر کادرفنی مثبت بود. فعلا در خانه هستم و در باشگاه به شاگردانم تمرین می‌دهم و هر زمانی که فدراسیون بخواهد آماده خدمت در تیم ملی هستم. تمام تمرکزم کمک به استعدادهای کشورم و دراختیارگذاشتن تجربیاتم برای موفقیت وزنه‌برداری است تا هرچه یاد گرفته‌ام به آنها نیز بیاموزم».

شرق: بهادر مولایی از ورزش قهرمانی خداحافظی کرد. نایب‌قهرمان وزنه‌برداری جهان که دو سال گذشته را به دلیل آسیب‌دیدگی شدید از میادین به دور بود، چاره‌ای ندید جز اینکه برای همیشه وزنه‌زدن را کنار بگذارد. آخرین حضور او در تیم ملی وزنه‌برداری به پیش از بازی‌های المپیک 2016 ریودوژانیرو برمی‌گردد. زمانی که انگیزه بسیار زیادی برای المپیکی‌شدن داشت، اما تصمیمات پشت پرده مانع از حضورش در بزرگ‌ترین رویداد ورزشی دنیا شد. درحالی‌که طبق آخرین رکوردها انتظار می‌رفت مولایی یکی از از دو وزنه‌بردار دسته 105 کیلوگرم ایران در المپیک ریو باشد، اما با رأی اعضای شورای فنی، علی هاشمی و محمدرضا براری به این بازی‌ها اعزام شدند. گفته می‌شود علی مرادی، رئیس فدراسیون با اعمال نفوذ خود در شورای فنی باعث خط‌خوردن نام بهادر از ترکیب تیم ملی وقت وزنه‌برداری شده است. نارضایتی مولایی از این تصمیم شورای فنی باعث شد تا شبانه اردوی تیم ملی را ترک کند و راهی بابلسر (خانه پدری‌اش) شود. نایب‌قهرمان وزنه‌برداری آسیا که در آن شب با آشفتگی روحی بدی مواجه بود، متأسفانه در جاده هراز دچار سانحه تصادف شدیدی شد.
این اتفاق تلخ درست در شبی که مراسم بدرقه از ورزشکاران اعزامی به المپیک ریو برگزار شد، برای او افتاد. خانواده بهادر نیز در این سفر او را همراهی کردند. در این تصادف پدربزرگ او فوت شد. پدر و برادرش هم از ناحیه سر دچار پارگی و شکستگی شدند. خودش هم با دررفتگی لگن، پارگی آرنج و دست روبه‌رو شد. درصد صدمات واردشده به مولایی در این تصادف به قدری بالا بود که همان زمان گفته شد احتمالش خیلی کم است او بتواند به روی تخته برگردد و وزنه بزند. او در مجموع یک سال و دو ماه از ورزش دور بود تا اینکه رفته‌رفته تمریناتش را از سر گرفت. اگرچه این وزنه‌بردار مازنی در این مدت سعی کرد بازگشتی موفقیت‌آمیز به دنیای قهرمانی داشته باشد، اما فاصله‌گرفتن او از رقبایش و همچنین تشدید مصدومیتش، عملا این فرصت را از او گرفت تا در سن 26سالگی تصمیم به خداحافظی بگیرد. خودش قلبا از تصمیمی که گرفته رضایت ندارد، اما می‌گوید شرایط مجبورش کرده که به این فکر بیفتد. او دیروز به «شرق» گفت: «اولین دلیلی که باعث شد خداحافظی کنم مصدومیتم بود. متأسفانه از قسمت‌های زیادی صدمه دیدم. آرنجم شکست که دکترها آن را بد جا انداختند و حالا گوشت اضافه آورده است. شکستگی لگنم هم خیلی بدجور بود. دکترها گفته‌اند اگر یک بار دیگر این اتفاق برایت بیفتد حتما پایت فلج می‌شود. با تمام این سختی‌ها سعی کردم دوباره تمریناتم را شروع کنم اما مسئولان استان خیلی چوب لای چرخم گذاشتند و نگذاشتند کارم را بکنم. آنها حتی سالن وزنه‌برداری بابلسر را به من نمی‌دادند تا در آن تمرین کنم. می‌گفتند صفحه و میله سالن می‌شکند.
در طول دوماهی که تمرین کردم در یک ضرب 60 کیلو و در دو ضرب 120 کیلو زدم. من کلا از همان اول بدشانس بودم. از روز اول کسی حمایتم نکرد. 21سالم بود که در مسابقات 2013 جهان، 458 کیلو در مجموع زدم. الان همین رکورد من را نفر دوم رقابت‌های جهانی 2017 زده است. المپیک لندن به یک بهانه نفرستادم و المپیک ریو هم به یک بهانه دیگر. شانس دو مدال این بازی‌های را از دست دادم. خداحافظی از ورزش حرفه‌ای در ۲۶سالگی واقعا تلخ است اما وقتی سد مقابلت قرار دادند و نمی‌توانی از خودت دفاع کنی، چاره‌ای جز رفتن نداری». او حالا تصمیم دارد از این به بعد فعالیت خود را در زمینه مربیگری ادامه بدهد: «با دعوت سرمربی تیم ملی نوجوانان یک دوره 50روزه در کنار ملی‌پوشان این تیم کار کردم. احساس می‌کنم نظر کادرفنی مثبت بود. فعلا در خانه هستم و در باشگاه به شاگردانم تمرین می‌دهم و هر زمانی که فدراسیون بخواهد آماده خدمت در تیم ملی هستم. تمام تمرکزم کمک به استعدادهای کشورم و دراختیارگذاشتن تجربیاتم برای موفقیت وزنه‌برداری است تا هرچه یاد گرفته‌ام به آنها نیز بیاموزم».

 

اخبار مرتبط سایر رسانه ها