باز هم می‌توانم طلای بازی‌های آسیایی را بگیرم

شرق: محسن شادی را بدون‌تردید باید یکی از ستاره‌های ورزش کشور دانست. او با دو مدال طلا و یک نقره جهان و دو مدال طلای بازی‌های آسیایی، عنوان پرافتخارترین قایق‌ران ایران را به خود اختصاص داده است. شادی چهار سال پیش وقتی طلای بازی‌های 2014 را گرفت، رسما از دنیای ورزش خداحافظی کرد. او در اوج کنار کشید تا با خاطره‌ای خوشنامی‌اش را در تاریخ ورزش ایران ثبت کند. بازگشت جیوگانیک، در تیم ملی رویینگ یکباره شرایط را برای محسن تغییر داد؛ مردی که در دوره اول حضورش در ایران، این قایق‌ران آذری را کشف و خیلی زود او را قهرمان آسیا کرد. شادی در شرایطی تصمیم گرفت بعد از سه سال، با آمدن این مربی رومانیایی دوباره شروع به پارو‌زدن کند که باز هم با یک اتفاق غیرمنتظره دیگر روبه‌رو شد. او در حالی تمریناتش را با شور و اشتیاق شروع کرده بود که ناگهان فدراسیون با جیوگانیک به چالش کشیده شد و عذر این مربی نامدار خواسته شد. در این شرایط بود که او بار دیگر مردد شد. شادی گفت: «برگشتم؛ اما معتقدم بدون مربی خارجی نتیجه نمی‌گیریم».
مسئولان فدراسیون قایق‌رانی که از بازگشت دوباره این استعداد ناب رویینگ، بسیار خوشحال بودند، تمام تلاش خود را کردند تا شرایطی را فراهم آورند که شادی از تصمیمی که گرفته، منصرف نشود؛ با این هدف که بتوانند به واسطه او در بازی‌های آسیایی جاکارتا هم به مدال برسند. «لیو»، بهترین گزینه‌ای بود که می‌توانست جانشین جیوگانیک شود و انتظارات شادی را هم برآورده کند. مربی چینی طراز‌اولی که او هم در گذشته سابقه هدایت تیم‌های ملی رویینگ ایران را داشت و شادی بیشتر افتخاراتش را در دوره او کسب کرد. از قهرمانی در جهان گرفته تا قهرمانی در آسیا.
لیو سه، چهار ماهی است که کارش را در تیم ملی قایق‌رانی رویینگ مردان آغاز کرده و محسن شادی هم با انگیزه بالا زیر نظر او سخت مشغول است. به این امید که باز هم مدال طلای بازی‌های آسیایی را بگیرد. قهرمان رویینگ جهان از اوضاع و احوال این روزهای خود در آستانه بازی‌های آسیایی 2018 جاکارتا به «شرق» می‌گوید: «خوشبختانه همه‌چیز خوب است و در ارومیه مشغول تمرین هستیم. هر روز 30 تا 40 کیلومتر پارو می‌زنیم. اوایل تیر هم در رقابت‌های کاپ آسیا شرکت می‌کنیم تا هم خودمان محک بخوریم و هم با رقبا آشنا بشویم. نزدیک بازی‌ها هم که شدیم، قرار است به اردویی در چین برویم و از آنجا عازم جاکارتا شویم». شادی در حالی در آستانه 30‌سالگی قرار دارد که برخی از کارشناسان معتقدند او ممکن است نتواند به کیفیت گذشته در مسابقات پارو بزند و روی سکو برود؛ موضوعی که خودش آن را رد می‌کند. او مصمم است که می‌تواند برای سومین بار طلای بازی‌های آسیایی را بگیرد: «من شرایط خوبی دارم و این امیدواری را دارم که بتوانم باز هم در بازی‌های آسیایی مدال طلا بگیرم. ضمن‌ اینکه باید بگویم سن من بالا نرفته و 30 سالم هم نشده. میانگین سنی قهرمانان قایق‌رانی که در بازی‌های المپیک هم مدال می‌گیرند، 30 تا 35 است. من الان در سنی هستم که برای بازی‌های المپیک 2020 توکیو هم بدنم جواب می‌دهد. تمریناتم به‌گونه‌ای است که باید بگویم در مقایسه با گذشته بهتر شدم و تایم‌های کمتری را هم ثبت می‌کنم. البته الان خیلی زود است که بخواهم درباره رکوردم صحبت کنم. تایم‌گیری مربوط به نزدیک مسابقه است. آن موقع است که رکوردها مشخص می‌شود».
پرافتخارترین قایق‌ران ایران معتقد است جیوگانیک دوباره پای او را به تیم ملی باز کرد. اگرچه او از رفتن این مربی پرآوازه ناراحت شد؛ اما از آمدن لیو خوشحال شد. چرا‌که می‌گوید لیو هم حق زیادی بر گردنش دارد: «من نمی‌خواستم برگردم؛ اما وقتی دیدم تیم قبلی فدراسیون برگشته‌اند، تصمیم گرفتم برگردم. ما با تیم قبلی یک خانواده بودیم و شاید بیشتر از خانواده‌مان با این تیم همدیگر را می‌دیدیم. جیوگانیک یک مربی جهانی است و در سطح دنیا جزء مربیان خوب به شمار می‌رود. او شاگردانی داشته که 12، 13 مدال المپیک گرفته‌اند. من هم ورزشکاری بودم که او شناسایی‌ام کرد. تکنیک صحیح پارو‌زدن را او به من یاد داد. در مدت سه ماه اولین مدال آسیایی‌ام را گرفتم. او در مدت کوتاهی که هدایت تیم ملی رویینگ مردان و زنان را به عهده داشت، خودش را نشان داد. همه دیدند که ورزشکاران ما چه مدال‌های خوبی در مسابقات قهرمانی آسیا گرفتند. به‌هر‌حال مشکلاتی پیش آمد و او نتوانست بماند. نمی‌شد ما ورزشکاران در آن دخالت کنیم؛ اما از آمدن آقای لیو هم خوشحالم. من از سال 88 با ایشان کار کردم و بقیه مدال‌هایم را با مربیگری او گرفتم».
تیم‌های ملی قایق‌رانی در حالی برای بزرگ‌ترین رویداد ورزشی آسیا آماده می‌شوند که گفته می‌شود امکانات سخت‌افزاری آنها همچنان ضعیف است و تغییری نکرده است. شادی در واکنش به این موضوع می‌گوید: «متأسفانه قایق‌رانان همیشه با مشکل مواجه بوده‌اند و هیچ‌وقت هم به آن رسیدگی نشده. نداشتن سخت‌افزار موضوعی نیست که فدراسیون به آن رسیدگی کند. وزارت ورزش به‌عنوان متولی ورزش کشور باید آن را به صورت ریشه‌ای حل کند. ما حتی یک پیست مصنوعی دو کیلومتري هم نداریم.
تمام اردوهای تیم ملی رویینگ پشت سدهای شهرهای مختلف برگزار می‌شود. من مدال‌های طلایی را که در بازی‌های آسیایی دو دوره قبل گرفتم، با تمرین‌کردن پشت سد به دست آوردم. نمی‌گویم الان شرایط تمرین در سد نیست؛ اما اصول کار این است که مثل دیگر کشورها در پیست مصنوعی تمرین کنیم. قایق‌ها هم که همه قدیمی و فرسوده شده‌اند. در ایران قایق تولید نمی‌شود و ما باید قایق‌هایمان را از خارج خریداری کنیم.

شرق: محسن شادی را بدون‌تردید باید یکی از ستاره‌های ورزش کشور دانست. او با دو مدال طلا و یک نقره جهان و دو مدال طلای بازی‌های آسیایی، عنوان پرافتخارترین قایق‌ران ایران را به خود اختصاص داده است. شادی چهار سال پیش وقتی طلای بازی‌های 2014 را گرفت، رسما از دنیای ورزش خداحافظی کرد. او در اوج کنار کشید تا با خاطره‌ای خوشنامی‌اش را در تاریخ ورزش ایران ثبت کند. بازگشت جیوگانیک، در تیم ملی رویینگ یکباره شرایط را برای محسن تغییر داد؛ مردی که در دوره اول حضورش در ایران، این قایق‌ران آذری را کشف و خیلی زود او را قهرمان آسیا کرد. شادی در شرایطی تصمیم گرفت بعد از سه سال، با آمدن این مربی رومانیایی دوباره شروع به پارو‌زدن کند که باز هم با یک اتفاق غیرمنتظره دیگر روبه‌رو شد. او در حالی تمریناتش را با شور و اشتیاق شروع کرده بود که ناگهان فدراسیون با جیوگانیک به چالش کشیده شد و عذر این مربی نامدار خواسته شد. در این شرایط بود که او بار دیگر مردد شد. شادی گفت: «برگشتم؛ اما معتقدم بدون مربی خارجی نتیجه نمی‌گیریم».
مسئولان فدراسیون قایق‌رانی که از بازگشت دوباره این استعداد ناب رویینگ، بسیار خوشحال بودند، تمام تلاش خود را کردند تا شرایطی را فراهم آورند که شادی از تصمیمی که گرفته، منصرف نشود؛ با این هدف که بتوانند به واسطه او در بازی‌های آسیایی جاکارتا هم به مدال برسند. «لیو»، بهترین گزینه‌ای بود که می‌توانست جانشین جیوگانیک شود و انتظارات شادی را هم برآورده کند. مربی چینی طراز‌اولی که او هم در گذشته سابقه هدایت تیم‌های ملی رویینگ ایران را داشت و شادی بیشتر افتخاراتش را در دوره او کسب کرد. از قهرمانی در جهان گرفته تا قهرمانی در آسیا.
لیو سه، چهار ماهی است که کارش را در تیم ملی قایق‌رانی رویینگ مردان آغاز کرده و محسن شادی هم با انگیزه بالا زیر نظر او سخت مشغول است. به این امید که باز هم مدال طلای بازی‌های آسیایی را بگیرد. قهرمان رویینگ جهان از اوضاع و احوال این روزهای خود در آستانه بازی‌های آسیایی 2018 جاکارتا به «شرق» می‌گوید: «خوشبختانه همه‌چیز خوب است و در ارومیه مشغول تمرین هستیم. هر روز 30 تا 40 کیلومتر پارو می‌زنیم. اوایل تیر هم در رقابت‌های کاپ آسیا شرکت می‌کنیم تا هم خودمان محک بخوریم و هم با رقبا آشنا بشویم. نزدیک بازی‌ها هم که شدیم، قرار است به اردویی در چین برویم و از آنجا عازم جاکارتا شویم». شادی در حالی در آستانه 30‌سالگی قرار دارد که برخی از کارشناسان معتقدند او ممکن است نتواند به کیفیت گذشته در مسابقات پارو بزند و روی سکو برود؛ موضوعی که خودش آن را رد می‌کند. او مصمم است که می‌تواند برای سومین بار طلای بازی‌های آسیایی را بگیرد: «من شرایط خوبی دارم و این امیدواری را دارم که بتوانم باز هم در بازی‌های آسیایی مدال طلا بگیرم. ضمن‌ اینکه باید بگویم سن من بالا نرفته و 30 سالم هم نشده. میانگین سنی قهرمانان قایق‌رانی که در بازی‌های المپیک هم مدال می‌گیرند، 30 تا 35 است. من الان در سنی هستم که برای بازی‌های المپیک 2020 توکیو هم بدنم جواب می‌دهد. تمریناتم به‌گونه‌ای است که باید بگویم در مقایسه با گذشته بهتر شدم و تایم‌های کمتری را هم ثبت می‌کنم. البته الان خیلی زود است که بخواهم درباره رکوردم صحبت کنم. تایم‌گیری مربوط به نزدیک مسابقه است. آن موقع است که رکوردها مشخص می‌شود».
پرافتخارترین قایق‌ران ایران معتقد است جیوگانیک دوباره پای او را به تیم ملی باز کرد. اگرچه او از رفتن این مربی پرآوازه ناراحت شد؛ اما از آمدن لیو خوشحال شد. چرا‌که می‌گوید لیو هم حق زیادی بر گردنش دارد: «من نمی‌خواستم برگردم؛ اما وقتی دیدم تیم قبلی فدراسیون برگشته‌اند، تصمیم گرفتم برگردم. ما با تیم قبلی یک خانواده بودیم و شاید بیشتر از خانواده‌مان با این تیم همدیگر را می‌دیدیم. جیوگانیک یک مربی جهانی است و در سطح دنیا جزء مربیان خوب به شمار می‌رود. او شاگردانی داشته که 12، 13 مدال المپیک گرفته‌اند. من هم ورزشکاری بودم که او شناسایی‌ام کرد. تکنیک صحیح پارو‌زدن را او به من یاد داد. در مدت سه ماه اولین مدال آسیایی‌ام را گرفتم. او در مدت کوتاهی که هدایت تیم ملی رویینگ مردان و زنان را به عهده داشت، خودش را نشان داد. همه دیدند که ورزشکاران ما چه مدال‌های خوبی در مسابقات قهرمانی آسیا گرفتند. به‌هر‌حال مشکلاتی پیش آمد و او نتوانست بماند. نمی‌شد ما ورزشکاران در آن دخالت کنیم؛ اما از آمدن آقای لیو هم خوشحالم. من از سال 88 با ایشان کار کردم و بقیه مدال‌هایم را با مربیگری او گرفتم».
تیم‌های ملی قایق‌رانی در حالی برای بزرگ‌ترین رویداد ورزشی آسیا آماده می‌شوند که گفته می‌شود امکانات سخت‌افزاری آنها همچنان ضعیف است و تغییری نکرده است. شادی در واکنش به این موضوع می‌گوید: «متأسفانه قایق‌رانان همیشه با مشکل مواجه بوده‌اند و هیچ‌وقت هم به آن رسیدگی نشده. نداشتن سخت‌افزار موضوعی نیست که فدراسیون به آن رسیدگی کند. وزارت ورزش به‌عنوان متولی ورزش کشور باید آن را به صورت ریشه‌ای حل کند. ما حتی یک پیست مصنوعی دو کیلومتري هم نداریم.
تمام اردوهای تیم ملی رویینگ پشت سدهای شهرهای مختلف برگزار می‌شود. من مدال‌های طلایی را که در بازی‌های آسیایی دو دوره قبل گرفتم، با تمرین‌کردن پشت سد به دست آوردم. نمی‌گویم الان شرایط تمرین در سد نیست؛ اما اصول کار این است که مثل دیگر کشورها در پیست مصنوعی تمرین کنیم. قایق‌ها هم که همه قدیمی و فرسوده شده‌اند. در ایران قایق تولید نمی‌شود و ما باید قایق‌هایمان را از خارج خریداری کنیم.