پرنده آبی
یکی از خبرهایی که در شبکه‌های اجتماعی با اعتراض روبه‌رو شده است، این است که «شرایط انتقال دانشجویان ایرانی شاغل به تحصیل در خارج از کشور به دانشگاه‌های علوم پزشکی داخل کشور اعلام شد». طبق این خبر آمده است: هر دانشجویی که بتواند حد نصاب معدل در مقاطع مختلف تحصیلی، شامل معدل کتبی دیپلم حداقل 16 و معدل پیش‌دانشگاهی حداقل 17 را کسب کند، حداقل 36 واحد را با معدل 15 تا قبل از تیر امسال گذرانده باشد و بتواند از دانشگاه‌های داخل کشور پذیرش کسب کند، می‌تواند با پرداخت معادل ریالی شهریه‌ای که در دانشگاه‌های خارج از کشور پرداخت کرده‌اند، روی صندلی دانشگاه‌های ایران بنشیند. از نظر افراد مختلف، این خبر نیز مانند سهمیه فرزندان استادان، ظلم و تبعیض مضاعف است. فردی که به کشورهای دیگر برای تحصیل سفر کرده، حتما یا توان مالی بالایی داشته یا توان علمی بالایی. اگر توان علمی داشته و اکنون به دلیل مشکلات دلار و یورو امکان ادامه تحصیل را ندارد، چگونه می‌تواند همین شرایط را در ایران پشت سر بگذارد. چرا شهریه‌ای معادل با خارج باید بپردازد و از آن گذشته حتما مدرکی را که از دانشگاه‌های ایران دریافت می‌کند، آن‌چنان او را خرسند نخواهد
کرد. اگر هم فرد توان علمی ندارد، چرا فقط باید به دلیل داشتن پول و ثروت بیشتر به دانشگاه‌هایی راه یابد که در کنکور و با گذر از رقابت تنگاتنگ می‌توان به آن راه یافت؟ این روزها بحث حضور افراد سهمیه‌ای در رشته‌های پزشکی باعث نگرانی
بسیاری شده است.
یکی از خبرهایی که در شبکه‌های اجتماعی با اعتراض روبه‌رو شده است، این است که «شرایط انتقال دانشجویان ایرانی شاغل به تحصیل در خارج از کشور به دانشگاه‌های علوم پزشکی داخل کشور اعلام شد». طبق این خبر آمده است: هر دانشجویی که بتواند حد نصاب معدل در مقاطع مختلف تحصیلی، شامل معدل کتبی دیپلم حداقل 16 و معدل پیش‌دانشگاهی حداقل 17 را کسب کند، حداقل 36 واحد را با معدل 15 تا قبل از تیر امسال گذرانده باشد و بتواند از دانشگاه‌های داخل کشور پذیرش کسب کند، می‌تواند با پرداخت معادل ریالی شهریه‌ای که در دانشگاه‌های خارج از کشور پرداخت کرده‌اند، روی صندلی دانشگاه‌های ایران بنشیند. از نظر افراد مختلف، این خبر نیز مانند سهمیه فرزندان استادان، ظلم و تبعیض مضاعف است. فردی که به کشورهای دیگر برای تحصیل سفر کرده، حتما یا توان مالی بالایی داشته یا توان علمی بالایی. اگر توان علمی داشته و اکنون به دلیل مشکلات دلار و یورو امکان ادامه تحصیل را ندارد، چگونه می‌تواند همین شرایط را در ایران پشت سر بگذارد. چرا شهریه‌ای معادل با خارج باید بپردازد و از آن گذشته حتما مدرکی را که از دانشگاه‌های ایران دریافت می‌کند، آن‌چنان او را خرسند نخواهد
کرد. اگر هم فرد توان علمی ندارد، چرا فقط باید به دلیل داشتن پول و ثروت بیشتر به دانشگاه‌هایی راه یابد که در کنکور و با گذر از رقابت تنگاتنگ می‌توان به آن راه یافت؟ این روزها بحث حضور افراد سهمیه‌ای در رشته‌های پزشکی باعث نگرانی
بسیاری شده است.