نیویورک‌تایمز بررسی کرد
ترامپ چگونه سال آینده پیروز می‌شود
روزنامه آمریکایی نیویورک‌تایمز در یادداشتی با بررسی نتایج برخی انتخابات‌های اخیر در جهان به عنوان پیروزی ترامپیسم، خاطرنشان کرد انتخابات هند و استرالیا هشداری به چپ سیاسی است و ترامپ سال 2020 پیروز خواهد شد مگر اینکه وضعیت اقتصادی خیلی خراب شود یا شوکی در سیاست خارجی روی دهد.
به گزارش نیویورک‌تایمز، بیش از 600 میلیون هندی در شش هفته گذشته آرای خود را در بزرگ‌ترین انتخابات دموکراتیک جهان به صندوق‌ها ریختند. دونالد ترامپ برنده شد. یک هفته پیش چندین میلیون استرالیایی در انتخاباتی دیگر به پای صندوق‌های رأی رفتند. ترامپ پیروز شد. شهروندان کشورهای عضو اتحادیه اروپا هم‌اکنون در حال رأی‌دادن برای پارلمان اروپا هستند و در اینجا نیز ترامپیسم محدوده خود را مشخص خواهد کرد. به گزارش ايرنا، در این مقاله به قلم «برت ال. استیفنس»، برنده جایزه پولیتزر سال 2013، آمده است: انتخابات پارلمانی ماه جاری در فیلیپین که حکومت «رودریگو دوترته» را تحکیم کرد، پیروزی دیگری برای ترامپیسم بود؛ ایضا برای انتخاب مجدد بنیامین نتانیاهو در اسرائیل در ماه گذشته، انتخاب «خاور بولسونارو» به عنوان رئیس‌جمهور برزیل در اکتبر گذشته و پیروزی «ماتئو سالوینی» در ایتالیا چند ماه پیش از آن.
اگر گذشته مقدمه آینده باشد، می‌توان انتظار داشت بوریس جانسون ترامپیست جانشین ترزا می، نخست‌وزیر انگلیس، شود. ترامپ در سال 2016 در تجمعی انتخاباتی در شهر آلبانی (Albany) ایالت نیویورک هشدار داد: «آن‌قدر پیروز خواهیم شد که از پیروزشدن خسته شوید و بگویید لطفا لطفا این همه پیروزی زیاد است دیگر نمی‌توانیم تحمل کنیم». البته نام ترامپ در هیچ‌کدام از این انتخابات‌های اخیر روی برگه‌های رأی نبود اما منتقدان او نباید دراین‌باره احساس راحتی کنند. در هند «نارندرا مودی» تا حد زیادی با تأکید بر ملی‌گرایی هندو و احساسات ضدمسلمانان به پیروزی رسید و مجددا انتخاب شد. در استرالیا «اسکات موریسون» در برابر «هزینه‌های بالای اقدام آب و هوایی» از جمله به شکل ازدست‌رفتن مشاغل، رقابت کرد و پیروز شد. در انگلستان به نظر می‌رسد «نایجل فاراژ» مشابه ترامپ و حزب برگزیت او پیروز انتخابات اروپایی خواهند بود. در برزیل و فیلیپین، جاذبه سیاسی بولسونارو و دوترته به نظر می‌رسد با احترام آنها به حقوق بشر و حکومت قانون نسبت عکس دارد.
رشته مشترک در اینجا پوپولیسم راست‌گرا نیست. این اهانت و تحقیر برای ایدئولوژی «آنها» در برابر «ما» است: مهاجران در برابر زاده‌شدگان بومی؛ منافع جهانی در برابر ملی یا محلی؛ اقلیت‌های نژادی، قومی یا جنسی در برابر اکثریت. زمانی که سال گذشته تظاهرات در فرانسه در واکنش به تلاش امانوئل مکرون برای افزایش قیمت بنزین آغاز شد، یکی از شعارهای جلیقه‌زردها حق مطلب را درباره اعتراض‌ها بیان کرد: «مکرون نگران پایان جهان است در حالی که ما نگران پایان ماه هستیم».
این نوع پرقدرتی از سیاست است و به همین علت من بر این گمانم ترامپ سال آینده در انتخابات آمریکا پیروز خواهد شد مگر اینکه وضعیت اقتصادی به‌شدت خراب شود یا شوکی در سیاست خارجی روی دهد. ممکن است گمان کنید محافظه‌کارها بیشتر از پیشروها و لیبرال‌ها مقصر سیاست «آنها در برابر ما» هستند: یک‌درصدی‌ها در برابر 99درصدی‌ها؛ شرکت‌های بزرگ در برابر کوچک‌ها و از این قبیل. اما چپ مشکل عمیق‌تری دارد. این مسئله تا حدی به علت رویکردهای آگاهانه نسبت به سیاست به عنوان نبردی علیه خودخواهی و تا حدی به علت سرمایه‌گذاری عمیق و غیرمنعطف در موضوعاتی مانند تغییرات آب و هوایی یا مهاجرت است. این در حالی است که موفق‌ترین رهبران چپ میانه در 30 سال گذشته بیل کلینتون و تونی بلر بودند که به مزایای بازار آزاد و اهمیت نظم و قانون و برتری ارزش‌های غربی اعتقاد داشتند و در این چارچوب قادر بودند به پیروزی‌های لیبرال مهمی دست یابند. البته اشتباهات سیاسی و ضعف‌های شخصی هم بسیار داشتند اما هیچ‌کدام از آنها از سوی فردی مانند ترامپ شکست نمی‌خوردند.
هر کسی که گمان می‌کند مهم‌ترین وظیفه سیاسی چند سال آینده شکست‌دادن ترامپ در آمریکا و مقلدان او در سایر کشورهاست، باید روایت صادقانه‌ای از موفقیت‌های انتخاباتی آنها ارائه دهد. مطالب زیادی درباره تأثیرات عوام‌فریبی و تعصب و ناامنی‌های اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی مروج پوپولیسم در این پیروزی‌های ترامپی بیان شده است. اما مسئله‌ای که اغلب بیان نمی‌شود، این است که رمز و راز این موفقیت در این نهفته شده که این افراد ترامپی رقیبانی دارند که از جاذبه کمتری برخوردار هستند.
روزنامه آمریکایی نیویورک‌تایمز در یادداشتی با بررسی نتایج برخی انتخابات‌های اخیر در جهان به عنوان پیروزی ترامپیسم، خاطرنشان کرد انتخابات هند و استرالیا هشداری به چپ سیاسی است و ترامپ سال 2020 پیروز خواهد شد مگر اینکه وضعیت اقتصادی خیلی خراب شود یا شوکی در سیاست خارجی روی دهد.
به گزارش نیویورک‌تایمز، بیش از 600 میلیون هندی در شش هفته گذشته آرای خود را در بزرگ‌ترین انتخابات دموکراتیک جهان به صندوق‌ها ریختند. دونالد ترامپ برنده شد. یک هفته پیش چندین میلیون استرالیایی در انتخاباتی دیگر به پای صندوق‌های رأی رفتند. ترامپ پیروز شد. شهروندان کشورهای عضو اتحادیه اروپا هم‌اکنون در حال رأی‌دادن برای پارلمان اروپا هستند و در اینجا نیز ترامپیسم محدوده خود را مشخص خواهد کرد. به گزارش ايرنا، در این مقاله به قلم «برت ال. استیفنس»، برنده جایزه پولیتزر سال 2013، آمده است: انتخابات پارلمانی ماه جاری در فیلیپین که حکومت «رودریگو دوترته» را تحکیم کرد، پیروزی دیگری برای ترامپیسم بود؛ ایضا برای انتخاب مجدد بنیامین نتانیاهو در اسرائیل در ماه گذشته، انتخاب «خاور بولسونارو» به عنوان رئیس‌جمهور برزیل در اکتبر گذشته و پیروزی «ماتئو سالوینی» در ایتالیا چند ماه پیش از آن.
اگر گذشته مقدمه آینده باشد، می‌توان انتظار داشت بوریس جانسون ترامپیست جانشین ترزا می، نخست‌وزیر انگلیس، شود. ترامپ در سال 2016 در تجمعی انتخاباتی در شهر آلبانی (Albany) ایالت نیویورک هشدار داد: «آن‌قدر پیروز خواهیم شد که از پیروزشدن خسته شوید و بگویید لطفا لطفا این همه پیروزی زیاد است دیگر نمی‌توانیم تحمل کنیم». البته نام ترامپ در هیچ‌کدام از این انتخابات‌های اخیر روی برگه‌های رأی نبود اما منتقدان او نباید دراین‌باره احساس راحتی کنند. در هند «نارندرا مودی» تا حد زیادی با تأکید بر ملی‌گرایی هندو و احساسات ضدمسلمانان به پیروزی رسید و مجددا انتخاب شد. در استرالیا «اسکات موریسون» در برابر «هزینه‌های بالای اقدام آب و هوایی» از جمله به شکل ازدست‌رفتن مشاغل، رقابت کرد و پیروز شد. در انگلستان به نظر می‌رسد «نایجل فاراژ» مشابه ترامپ و حزب برگزیت او پیروز انتخابات اروپایی خواهند بود. در برزیل و فیلیپین، جاذبه سیاسی بولسونارو و دوترته به نظر می‌رسد با احترام آنها به حقوق بشر و حکومت قانون نسبت عکس دارد.
رشته مشترک در اینجا پوپولیسم راست‌گرا نیست. این اهانت و تحقیر برای ایدئولوژی «آنها» در برابر «ما» است: مهاجران در برابر زاده‌شدگان بومی؛ منافع جهانی در برابر ملی یا محلی؛ اقلیت‌های نژادی، قومی یا جنسی در برابر اکثریت. زمانی که سال گذشته تظاهرات در فرانسه در واکنش به تلاش امانوئل مکرون برای افزایش قیمت بنزین آغاز شد، یکی از شعارهای جلیقه‌زردها حق مطلب را درباره اعتراض‌ها بیان کرد: «مکرون نگران پایان جهان است در حالی که ما نگران پایان ماه هستیم».
این نوع پرقدرتی از سیاست است و به همین علت من بر این گمانم ترامپ سال آینده در انتخابات آمریکا پیروز خواهد شد مگر اینکه وضعیت اقتصادی به‌شدت خراب شود یا شوکی در سیاست خارجی روی دهد. ممکن است گمان کنید محافظه‌کارها بیشتر از پیشروها و لیبرال‌ها مقصر سیاست «آنها در برابر ما» هستند: یک‌درصدی‌ها در برابر 99درصدی‌ها؛ شرکت‌های بزرگ در برابر کوچک‌ها و از این قبیل. اما چپ مشکل عمیق‌تری دارد. این مسئله تا حدی به علت رویکردهای آگاهانه نسبت به سیاست به عنوان نبردی علیه خودخواهی و تا حدی به علت سرمایه‌گذاری عمیق و غیرمنعطف در موضوعاتی مانند تغییرات آب و هوایی یا مهاجرت است. این در حالی است که موفق‌ترین رهبران چپ میانه در 30 سال گذشته بیل کلینتون و تونی بلر بودند که به مزایای بازار آزاد و اهمیت نظم و قانون و برتری ارزش‌های غربی اعتقاد داشتند و در این چارچوب قادر بودند به پیروزی‌های لیبرال مهمی دست یابند. البته اشتباهات سیاسی و ضعف‌های شخصی هم بسیار داشتند اما هیچ‌کدام از آنها از سوی فردی مانند ترامپ شکست نمی‌خوردند.
هر کسی که گمان می‌کند مهم‌ترین وظیفه سیاسی چند سال آینده شکست‌دادن ترامپ در آمریکا و مقلدان او در سایر کشورهاست، باید روایت صادقانه‌ای از موفقیت‌های انتخاباتی آنها ارائه دهد. مطالب زیادی درباره تأثیرات عوام‌فریبی و تعصب و ناامنی‌های اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی مروج پوپولیسم در این پیروزی‌های ترامپی بیان شده است. اما مسئله‌ای که اغلب بیان نمی‌شود، این است که رمز و راز این موفقیت در این نهفته شده که این افراد ترامپی رقیبانی دارند که از جاذبه کمتری برخوردار هستند.