حريم خصوصي و پيام‌رسان‌ها

چرا درباره حریم خصوصی و داده‌های‌مان در پلتفرم‌های خارجی به اندازه پلتفرم‌های داخلی حساس نیستیم؟ حریم خصوصی دغدغه‌ای است که بیشتر ایرانی‌ها حساسیت زیادی به آن دارند. این دغدغه با گسترش خدمات اینترنتی و به‌وجود‌آمدن پیام‌رسان‌ها شکل جدیدی به خود گرفته است؛ تا‌جایی‌که باعث جلوگیری از موفقیت پیام‌رسان‌های داخلی شده است. درصورتی‌که اگر صحبت از حریم خصوصی و حفاظت از داده‌های کاربران شود، پلتفرم‌های خارجی نیز چنین مشکلاتی را دارند؛ حتی بیشتر. بار‌ها و بار‌ها در خبر‌های موثق گزارش شده است که دولت آمریکا به بهانه امنیت ملی، شناسایی و جلوگیری از حملات تروریستی به اطلاعات شخصی کاربران پیام‌رسان‌ها و شبکه‌های اجتماعی دسترسی دارد. این شرکت‌ها شامل فیسبوک، گوگل، واتس‌اپ، اپل و بسیاری از شرکت‌های اینترنتی دیگر می‌شود که به صورت مستقیم داده‌ها را تحویل سازمان‌های اطلاعاتی داده‌اند یا به دلیل امنیت پایین این پلتفرم‌ها این سازمان‌ها به داده‌های کاربران دسترسی پیدا کرده‌اند. نمونه بارز مورد دوم پروژه جاسوسی آمریکا با نام «پریزم» است که حتی تلفن صدر اعظم آلمان را نیز با آن شنود می‌کرده‌اند. البته این موضوع محدود به آمریکا نمی‌شود و کشور‌های دیگر مانند چین با ویچت و روسیه با شبکه اجتماعی وی‌کی به این هدف دست پیدا می‌کنند. با شرایطی که آمریکا برای مردم ایران درست کرده، واضح است که آمریکا در مواقع لازم هر پلتفرمی را که بخواهد بر روی ایرانیان می‌بندد. پلتفرم‌هایی که به ابزاری برای بازوی فشار آمریکا به مردم و مردم به دولت تبدیل شده‌اند. حال با این تفاسیر سؤال من این است که چرا مردم ما بر روی پلتفرم‌های خارجی حساسیتی ندارند؟ شاید یک دلیل ساده آن این باشد که افراد با خود فکر می‌کنند با شنود آمریکایی‌ها اتفاق خاصی برایشان نمی‌افتد. شنود و نقض حریم خصوصی آمریکایی‌ها در سطح کلان نه برای افراد؛ بلکه علیه یک کشور استفاده خواهد شد. چگونه؟ این اطلاعات در اجرای سیاست‌ها،‌ تحریم‌ها، تحلیل‌های اجتماعی،‌ پیدا‌کردن نقاط ضعف و تمرکز بر آن و بسیاری از موارد دیگر استفاده خواهد شد.

چرا درباره حریم خصوصی و داده‌های‌مان در پلتفرم‌های خارجی به اندازه پلتفرم‌های داخلی حساس نیستیم؟ حریم خصوصی دغدغه‌ای است که بیشتر ایرانی‌ها حساسیت زیادی به آن دارند. این دغدغه با گسترش خدمات اینترنتی و به‌وجود‌آمدن پیام‌رسان‌ها شکل جدیدی به خود گرفته است؛ تا‌جایی‌که باعث جلوگیری از موفقیت پیام‌رسان‌های داخلی شده است. درصورتی‌که اگر صحبت از حریم خصوصی و حفاظت از داده‌های کاربران شود، پلتفرم‌های خارجی نیز چنین مشکلاتی را دارند؛ حتی بیشتر. بار‌ها و بار‌ها در خبر‌های موثق گزارش شده است که دولت آمریکا به بهانه امنیت ملی، شناسایی و جلوگیری از حملات تروریستی به اطلاعات شخصی کاربران پیام‌رسان‌ها و شبکه‌های اجتماعی دسترسی دارد. این شرکت‌ها شامل فیسبوک، گوگل، واتس‌اپ، اپل و بسیاری از شرکت‌های اینترنتی دیگر می‌شود که به صورت مستقیم داده‌ها را تحویل سازمان‌های اطلاعاتی داده‌اند یا به دلیل امنیت پایین این پلتفرم‌ها این سازمان‌ها به داده‌های کاربران دسترسی پیدا کرده‌اند. نمونه بارز مورد دوم پروژه جاسوسی آمریکا با نام «پریزم» است که حتی تلفن صدر اعظم آلمان را نیز با آن شنود می‌کرده‌اند. البته این موضوع محدود به آمریکا نمی‌شود و کشور‌های دیگر مانند چین با ویچت و روسیه با شبکه اجتماعی وی‌کی به این هدف دست پیدا می‌کنند. با شرایطی که آمریکا برای مردم ایران درست کرده، واضح است که آمریکا در مواقع لازم هر پلتفرمی را که بخواهد بر روی ایرانیان می‌بندد. پلتفرم‌هایی که به ابزاری برای بازوی فشار آمریکا به مردم و مردم به دولت تبدیل شده‌اند. حال با این تفاسیر سؤال من این است که چرا مردم ما بر روی پلتفرم‌های خارجی حساسیتی ندارند؟ شاید یک دلیل ساده آن این باشد که افراد با خود فکر می‌کنند با شنود آمریکایی‌ها اتفاق خاصی برایشان نمی‌افتد. شنود و نقض حریم خصوصی آمریکایی‌ها در سطح کلان نه برای افراد؛ بلکه علیه یک کشور استفاده خواهد شد. چگونه؟ این اطلاعات در اجرای سیاست‌ها،‌ تحریم‌ها، تحلیل‌های اجتماعی،‌ پیدا‌کردن نقاط ضعف و تمرکز بر آن و بسیاری از موارد دیگر استفاده خواهد شد.