چرا غرب چرنوبیل را رها نمی‌کند؟!
محمد درویش-فعال محیط زیست
بنا به گفته وزیر محیط زیست ژاپن، گردانندگان نیروگاه هسته‌ای تخریب‌شده دایچی/ فوکوشیما در نظر دارند تا مقدار فراوانی از آب آلوده به رادیواکتیو را از این نیروگاه مستقیما به اقیانوس آرام وارد کنند؛ حرکتی که ماهیگیران محلی را خشمگین کرده است. بیش از یک میلیون تُن از آب آلوده از رخداد سال ۲۰۱۱ تاکنون در این نیروگاه ذخیره شده است. تِپکو- شرکت نیروی برق توکیو- با آلودگی آب‌های زیرزمینی در نتیجه مخلوط‌شدن با آب مورد استفاده برای جلوگیری از ذوب‌شدن هسته‌های سه رآکتور آسیب‌دیده درگیر است. تپکو تلاش کرده تا مقدار زیادی از ایزوتوپ‌های پرتوزا را از آب خارج کند، اما تکنولوژی لازم برای دفع تریتیوم- یک ایزوتوپ پرتوزا از هیدروژن- از آب وجود ندارد. نیروگاه‌های هسته‌ای ساحلی به‌طور معمول آب حاوی تریتیوم را به اقیانوس سرازیر می‌کنند. این به مقدار ناچیزی در طبیعت رخ می‌دهد. تپکو سال گذشته اعتراف کرده که آب موجود در تانکرها هنوز حاوی آلاینده‌هایی علاوه بر تریتیوم است. در حال حاضر بیش از یک میلیون تن از آب آلوده در حدود هزار تانکر در فوکوشیما ذخیره شده، اما این نیروگاه هشدار داده است که حجم تانکرهای موجود فقط تا سال ۲۰۲۲ ظرفیت نگهداری آب را دارد. یوشی‌یاکی هارادا، وزیر محیط زیست ژاپن، می‌گوید که «تنها گزینه آن است که آب را به دریا ریخت و آن را رقیق کرد».
تصمیم برای چگونگی دفع آب آلوده تا زمانی که دولت گزارشی از گروه متخصصان در این زمینه را دریافت نکند، گرفته نخواهد شد. گزینه‌های دیگر شامل تبخیر مایع یا ذخیره آن در خشکی برای مدتی طولانی‌تر است. هارادا از مقدار آبی که به سرازیر‌کردن به دریا نیاز دارد، نگفته است.
اخیرا یک بررسی پژوهشی از هیروشی میانو، مدیر کمیته بررسی تعطیل‌کردن دایچی/فوکوشیما در انجمن انرژی هسته‌ای ژاپن، گفته که تخلیه آب تصفیه‌شده پس از رقیق‌شدن به‌منظور کاهش مواد رادیواکتیو به میزانی که مطابق با استانداردهای ایمنی نیروگاه باشد، می‌تواند ۱۷ سال به‌طول بینجامد.
هر تصمیمی برای دفع آب آلوده به دریا خشم ماهیگیران محلی را که در هشت سال گذشته به بازسازی صنعت خود پرداخته‌اند،
برخواهد انگیخت.
کره جنوبی نیز که در نزدیکی قرار دارد، نگرانی خود را از تأثیر احتمالی این کار بر اعتبار خوراک‌های دریایی خود ابراز کرده است. ماه گذشته سئول یک مقام ارشد سفارت ژاپن را برای توضیح درباره چگونگی رفتار با آب آلوده نیروگاه دایچی فوکوشیما، احضار کرد. کدورت بین این دو کشور پیش‌تر به‌دلیل اختلافی که بر سر پرداخت غرامت به کره‌ای‌هایی که در دوران جنگ جهانی دوم به کار اجباری در کارخانه‌های ژاپن وادار شده بودند، افزایش یافته بود.
دولت ژاپن ۳۴.۵ میلیارد یِن برای ساخت یک دیوار یخی زیرزمینی به‌منظور جلوگیری از رسیدن آب‌های زیرزمینی به سه رآکتور آسیب‌دیده خرج کرده است. ژاپن، از آنجا که توکیو تابستان آینده میزبان بازی‌های المپیک و پارالمپیک خواهد بود، باز درمورد آب آلوده تحت فشار قرار گرفته است. شش سال پیش در جریان رقابت برای میزبانی بازی‌های المپیک، شینزو آبه، نخست‌وزیر ژاپن، به جامعه جهانی تضمین داد که شرایط
تحت کنترل است.
خواننده عزیز روزنامه «شرق»!
بیش از هشت سال از حادثه سونامی ژاپن و انفجار نیروگاه اتمی فوکوشیما می‌گذرد؛ این حادثه در کشوری رخ داده که در زلزله‌های هشت‌‌‌ریشتری هم تلفات نمی‌دهد؛ غول تکنولوژی با اراده و دقت بوده و از منظر پایبندی به اصول اخلاقی زبانزد است. ژاپنی‌ها در این مدت بیش از ۲۰۰ میلیارد ین هزینه کرده‌اند تا خطرات را کنترل کنند و شگفتا که موفق نبوده‌اند. وقتی ابرقدرت فناورانه جهان توانایی مدیریت بحران در دایچی را ندارد و هنوز خیلی‌ها نگران قول نخست‌وزیر درباره المپیک سال آینده هستند، چگونه همچنان درباره خیانت‌های شوروی در ماجرای چرنوبیل داستان‌سرایی می‌شود که البته یک‌‌صدم توان علمی ژاپنی‌ها را هم نداشتند؟ من فکر می‌کنم اگر دایچی به‌جای فوکوشیما در سواحل کره‌شمالی بود، تاکنون آن‌قدر درباره آن سریال و فیلم سینمایی ساخته شده بود که همه مردم جهان یک‌صدا خواهان پایان‌دادن به استحصال اورانیوم برای تولید انرژی می‌شدند. افسوس که کیفیت مدیریت دنیا را قبل از دانایی، رقابت‌های منطقه‌ای، ثروت
و قدرت تعیین می‌کند.
بنا به گفته وزیر محیط زیست ژاپن، گردانندگان نیروگاه هسته‌ای تخریب‌شده دایچی/ فوکوشیما در نظر دارند تا مقدار فراوانی از آب آلوده به رادیواکتیو را از این نیروگاه مستقیما به اقیانوس آرام وارد کنند؛ حرکتی که ماهیگیران محلی را خشمگین کرده است. بیش از یک میلیون تُن از آب آلوده از رخداد سال ۲۰۱۱ تاکنون در این نیروگاه ذخیره شده است. تِپکو- شرکت نیروی برق توکیو- با آلودگی آب‌های زیرزمینی در نتیجه مخلوط‌شدن با آب مورد استفاده برای جلوگیری از ذوب‌شدن هسته‌های سه رآکتور آسیب‌دیده درگیر است. تپکو تلاش کرده تا مقدار زیادی از ایزوتوپ‌های پرتوزا را از آب خارج کند، اما تکنولوژی لازم برای دفع تریتیوم- یک ایزوتوپ پرتوزا از هیدروژن- از آب وجود ندارد. نیروگاه‌های هسته‌ای ساحلی به‌طور معمول آب حاوی تریتیوم را به اقیانوس سرازیر می‌کنند. این به مقدار ناچیزی در طبیعت رخ می‌دهد. تپکو سال گذشته اعتراف کرده که آب موجود در تانکرها هنوز حاوی آلاینده‌هایی علاوه بر تریتیوم است. در حال حاضر بیش از یک میلیون تن از آب آلوده در حدود هزار تانکر در فوکوشیما ذخیره شده، اما این نیروگاه هشدار داده است که حجم تانکرهای موجود فقط تا سال ۲۰۲۲ ظرفیت نگهداری آب را دارد. یوشی‌یاکی هارادا، وزیر محیط زیست ژاپن، می‌گوید که «تنها گزینه آن است که آب را به دریا ریخت و آن را رقیق کرد».
تصمیم برای چگونگی دفع آب آلوده تا زمانی که دولت گزارشی از گروه متخصصان در این زمینه را دریافت نکند، گرفته نخواهد شد. گزینه‌های دیگر شامل تبخیر مایع یا ذخیره آن در خشکی برای مدتی طولانی‌تر است. هارادا از مقدار آبی که به سرازیر‌کردن به دریا نیاز دارد، نگفته است.
اخیرا یک بررسی پژوهشی از هیروشی میانو، مدیر کمیته بررسی تعطیل‌کردن دایچی/فوکوشیما در انجمن انرژی هسته‌ای ژاپن، گفته که تخلیه آب تصفیه‌شده پس از رقیق‌شدن به‌منظور کاهش مواد رادیواکتیو به میزانی که مطابق با استانداردهای ایمنی نیروگاه باشد، می‌تواند ۱۷ سال به‌طول بینجامد.
هر تصمیمی برای دفع آب آلوده به دریا خشم ماهیگیران محلی را که در هشت سال گذشته به بازسازی صنعت خود پرداخته‌اند،
برخواهد انگیخت.
کره جنوبی نیز که در نزدیکی قرار دارد، نگرانی خود را از تأثیر احتمالی این کار بر اعتبار خوراک‌های دریایی خود ابراز کرده است. ماه گذشته سئول یک مقام ارشد سفارت ژاپن را برای توضیح درباره چگونگی رفتار با آب آلوده نیروگاه دایچی فوکوشیما، احضار کرد. کدورت بین این دو کشور پیش‌تر به‌دلیل اختلافی که بر سر پرداخت غرامت به کره‌ای‌هایی که در دوران جنگ جهانی دوم به کار اجباری در کارخانه‌های ژاپن وادار شده بودند، افزایش یافته بود.
دولت ژاپن ۳۴.۵ میلیارد یِن برای ساخت یک دیوار یخی زیرزمینی به‌منظور جلوگیری از رسیدن آب‌های زیرزمینی به سه رآکتور آسیب‌دیده خرج کرده است. ژاپن، از آنجا که توکیو تابستان آینده میزبان بازی‌های المپیک و پارالمپیک خواهد بود، باز درمورد آب آلوده تحت فشار قرار گرفته است. شش سال پیش در جریان رقابت برای میزبانی بازی‌های المپیک، شینزو آبه، نخست‌وزیر ژاپن، به جامعه جهانی تضمین داد که شرایط
تحت کنترل است.
خواننده عزیز روزنامه «شرق»!
بیش از هشت سال از حادثه سونامی ژاپن و انفجار نیروگاه اتمی فوکوشیما می‌گذرد؛ این حادثه در کشوری رخ داده که در زلزله‌های هشت‌‌‌ریشتری هم تلفات نمی‌دهد؛ غول تکنولوژی با اراده و دقت بوده و از منظر پایبندی به اصول اخلاقی زبانزد است. ژاپنی‌ها در این مدت بیش از ۲۰۰ میلیارد ین هزینه کرده‌اند تا خطرات را کنترل کنند و شگفتا که موفق نبوده‌اند. وقتی ابرقدرت فناورانه جهان توانایی مدیریت بحران در دایچی را ندارد و هنوز خیلی‌ها نگران قول نخست‌وزیر درباره المپیک سال آینده هستند، چگونه همچنان درباره خیانت‌های شوروی در ماجرای چرنوبیل داستان‌سرایی می‌شود که البته یک‌‌صدم توان علمی ژاپنی‌ها را هم نداشتند؟ من فکر می‌کنم اگر دایچی به‌جای فوکوشیما در سواحل کره‌شمالی بود، تاکنون آن‌قدر درباره آن سریال و فیلم سینمایی ساخته شده بود که همه مردم جهان یک‌صدا خواهان پایان‌دادن به استحصال اورانیوم برای تولید انرژی می‌شدند. افسوس که کیفیت مدیریت دنیا را قبل از دانایی، رقابت‌های منطقه‌ای، ثروت
و قدرت تعیین می‌کند.