پوریا رحمانی: هیچ‌کس با ماندن در کشتی‌آینده‌ای ندارد

ورزش ایران در حالی نخستین حضور خود در بازی‌های ساحلی جهان را تجربه کرد که به نسبت کاروان کم‌جمعیتی که داشت، نتیجه قابل‌قبولی به دست آورد. کشتی، کاراته، سنگ‌نوردی و فوتبال رشته‌هایی بودند که درمجموع کاروانی 17 نفره را تشکیل دادند و در نهایت با کسب یک مدال طلا، یک نقره و یک برنز به عنوان نهمی رسیدند. نکته درخور توجه در مورد عملکرد رضایت‌بخش نمایندگان کشورمان در این بازی‌ها اینجا بود که مسئولان کمیته ملی المپیک در دقیقه 90 تصمیم به شرکت در این بازی‌ها گرفتند. از ابتدا قرار بود بازی‌های ساحلی جهان در آمریکا (سن‌دیه‌گو) برگزار شود که مسئولان ورزش کشور به دلیل روابط سیاسی تیره با میزبان و تحریم‌های اخیر، اعلام کردند برنامه‌ای برای حضور در این بازی‌ها ندارند. در شرایطی که تنها دو ماه تا شروع اولین دوره این رویداد بزرگ مانده بود، کمیته بین‌المللی المپیک (ioc) به دلیل فراهم‌نبودن سخت‌افزار لازم، میزبانی بازی‌ها را از آمریکایی‌ها گرفت و مسئولیت برگزاری آن را به قطر داد. در پی این اتفاق بود که ایران عزم خود را برای شرکت در بازی‌های ساحلی جزم کرد و با تعداد محدودی ورزشکار راهی قطر شد. بااین‌حال اما از مجموع این 17 نفر، به‌جز الناز رکابی در سنگ‌نوردی، نماینده‌های سایر رشته‌ها صاحب مدال شدند. فاطمه صادقی در کاراته نایب‌قهرمان شد. تیم فوتبال به مدال برنز رسید و تنها مدال طلای کاروان را پوریا رحمانی در کشتی به دست آورد که برای خیلی‌ها غیرمنتظره بود. کشتی‌های او در این بازی‌ها آن‌قدر جذاب و دیدنی بود که نناد لالوویچ، رئیس اتحادیه جهانی کشتی را هم به وجد آورده بود. رحمانی که سابقه سال‌ها عضویت در تیم ملی کشتی آزاد را دارد، بدون اینکه سهمیه بازی‌های ساحلی را بگیرد، در آن شرکت کرد و قهرمان وزن 90+ کیلوگرم شد.
قهرمان کشتی ساحلی جهان از چگونگی حضورش در بازی‌های ساحلی 2019 قطر به «شرق» می‌گوید: «متأسفانه به دلیل اینکه فدراسیون کشتی شرایط مالی خوبی نداشت، ما را به هیچ‌کدام از رقابت‌های انتخابی بازی‌های ساحلی اعزام نکرد. برای همین من نتوانستم سهمیه بگیرم. خوشبختانه وقتی میزبان بازی‌ها تغییر کرد، مسئولان کمیته ملی المپیک تمام تلاششان را کردند تا در همان زمان کوتاهی که در اختیار داشتند در این بازی‌ها شرکت کنند. آنها با رایزنی‌هایی که با ioc کردند توانستند یک سهمیه وایلدکارت آزاد برای کشتی بگیرند. با توجه به اینکه نفر اول وزن 90+ کیلوگرم در ایران من بودم، دیگر هیچ حرف‌وحدیثی هم باقی نماند و من را اعزام کردند. خوشحالم که توانستم بعد از سال‌ها حداقل یک جوری به حقم برسم و ثمره تلاش‌هایم را ببینم. من از سال 92 تا 96 در اردوی تیم ملی آزاد بودم، اما دیده نشدم و تنها به یک‌سری‌ها بها داده می‌شد. هیچ منبع درآمدی هم نداشتم، به همین خاطر کنار کشیدم. وضعیت رقابت‌های لیگ برتر کشتی آزاد هم اصلا خوب نبود که حداقل به این امید بمانم. بهترین دستمزدها با صد میلیون تومان مربوط به نفر اول کشور بود که آن هم در مقابل هزینه‌های بالای این ورزش چیزی نیست».
رحمانی که عنوان قهرمانی مسابقات کشتی ساحلی جهان را در سال 2017 نیز در کارنامه دارد، اگرچه در گذشته به نوعی پشت خط مانده و نتوانسته خودش را مطرح کند، اما درحال‌حاضر شرایط جور بهتری برایش رقم خورده است: «من چندوقت پیش به هند رفتم و در رقابت‌های کشتی گلادیاتورهای این کشور که خیلی معروف است شرکت کردم و توانستم آنجا همه هندی‌های صاحب‌نام را شکست بدهم و اول شوم. از آن‌موقع به‌بعد پیشنهادهای زیادی از طرف هندی‌ها به من شد که بروم و در لیگ کشتی آنجا کشتی بگیرم. کشتی ساحلی در سایر کشورها مثل همین هند رونق زیادی دارد. چون مسابقات در ساحل برگزار می‌شود و جاذبه توریستی دارد، برای همه جذاب است. کشتی ساحلی از آزاد و فرنگی خیلی هم سخت‌تر است و در سه ‌دقیقه باید فن بزنی تا برنده شوی. اما امروز می‌بینیم که در آزاد و فرنگی فن زیادی ردوبدل نمی‌شود. اگر به هند بروم، آنجا می‌توانم درآمد خوبی داشته باشم».
البته این کشتی‌گیر مازنی به‌جز کشتی ساحلی، به مبارزه در قفس هم فکر می‌کند؛ رشته‌ای که هنرهای رزمی ترکیبی (ام‌ام‌ای) نامیده می‌شود. درحال‌حاضر خیلی از ورزشکاران رزمی و کشتی‌گیر ایران که عمر قهرمانی‌شان تمام شده، ام‌ام‌ای‌کار شده‌اند، به این دلیل که درآمد بسیار بالایی برایشان دارد: «فعلا هدف من این است که در بازی‌های ساحلی آسیا شرکت کنم و آنجا هم قهرمان شوم. من مدال طلای مسابقات کشتی ساحلی جهان را دارم. مدال طلای بازی‌های جهانی ساحلی را هم گرفتم و می‌خواهم طلای آسیا را هم بگیرم. بعد از آن اگر بشود، می‌خواهم به ام‌ام‌ای بروم. فعلا دارم تمرینات بوکس و چند رشته رزمی دیگر را انجام می‌دهم تا به یک آمادگی نسبی برسم. بیشتر هدفم این است که یک منیجر خوب پیدا کنم و رسما وارد این رشته شوم، چون هیچ‌کس نمی‌تواند با ماندن در ورزش کشتی، آن هم در ایران آینده‌اش را بسازد. البته این احتمال هم وجود دارد که به لیگ کشتی آزاد برگردم. با آمدن آقای دبیر به‌عنوان رئیس جدید فدراسیون کشتی، تیم‌ها و اسپانسرهای خوب دوباره به لیگ کشتی آزاد برگشته‌اند».

ورزش ایران در حالی نخستین حضور خود در بازی‌های ساحلی جهان را تجربه کرد که به نسبت کاروان کم‌جمعیتی که داشت، نتیجه قابل‌قبولی به دست آورد. کشتی، کاراته، سنگ‌نوردی و فوتبال رشته‌هایی بودند که درمجموع کاروانی 17 نفره را تشکیل دادند و در نهایت با کسب یک مدال طلا، یک نقره و یک برنز به عنوان نهمی رسیدند. نکته درخور توجه در مورد عملکرد رضایت‌بخش نمایندگان کشورمان در این بازی‌ها اینجا بود که مسئولان کمیته ملی المپیک در دقیقه 90 تصمیم به شرکت در این بازی‌ها گرفتند. از ابتدا قرار بود بازی‌های ساحلی جهان در آمریکا (سن‌دیه‌گو) برگزار شود که مسئولان ورزش کشور به دلیل روابط سیاسی تیره با میزبان و تحریم‌های اخیر، اعلام کردند برنامه‌ای برای حضور در این بازی‌ها ندارند. در شرایطی که تنها دو ماه تا شروع اولین دوره این رویداد بزرگ مانده بود، کمیته بین‌المللی المپیک (ioc) به دلیل فراهم‌نبودن سخت‌افزار لازم، میزبانی بازی‌ها را از آمریکایی‌ها گرفت و مسئولیت برگزاری آن را به قطر داد. در پی این اتفاق بود که ایران عزم خود را برای شرکت در بازی‌های ساحلی جزم کرد و با تعداد محدودی ورزشکار راهی قطر شد. بااین‌حال اما از مجموع این 17 نفر، به‌جز الناز رکابی در سنگ‌نوردی، نماینده‌های سایر رشته‌ها صاحب مدال شدند. فاطمه صادقی در کاراته نایب‌قهرمان شد. تیم فوتبال به مدال برنز رسید و تنها مدال طلای کاروان را پوریا رحمانی در کشتی به دست آورد که برای خیلی‌ها غیرمنتظره بود. کشتی‌های او در این بازی‌ها آن‌قدر جذاب و دیدنی بود که نناد لالوویچ، رئیس اتحادیه جهانی کشتی را هم به وجد آورده بود. رحمانی که سابقه سال‌ها عضویت در تیم ملی کشتی آزاد را دارد، بدون اینکه سهمیه بازی‌های ساحلی را بگیرد، در آن شرکت کرد و قهرمان وزن 90+ کیلوگرم شد.
قهرمان کشتی ساحلی جهان از چگونگی حضورش در بازی‌های ساحلی 2019 قطر به «شرق» می‌گوید: «متأسفانه به دلیل اینکه فدراسیون کشتی شرایط مالی خوبی نداشت، ما را به هیچ‌کدام از رقابت‌های انتخابی بازی‌های ساحلی اعزام نکرد. برای همین من نتوانستم سهمیه بگیرم. خوشبختانه وقتی میزبان بازی‌ها تغییر کرد، مسئولان کمیته ملی المپیک تمام تلاششان را کردند تا در همان زمان کوتاهی که در اختیار داشتند در این بازی‌ها شرکت کنند. آنها با رایزنی‌هایی که با ioc کردند توانستند یک سهمیه وایلدکارت آزاد برای کشتی بگیرند. با توجه به اینکه نفر اول وزن 90+ کیلوگرم در ایران من بودم، دیگر هیچ حرف‌وحدیثی هم باقی نماند و من را اعزام کردند. خوشحالم که توانستم بعد از سال‌ها حداقل یک جوری به حقم برسم و ثمره تلاش‌هایم را ببینم. من از سال 92 تا 96 در اردوی تیم ملی آزاد بودم، اما دیده نشدم و تنها به یک‌سری‌ها بها داده می‌شد. هیچ منبع درآمدی هم نداشتم، به همین خاطر کنار کشیدم. وضعیت رقابت‌های لیگ برتر کشتی آزاد هم اصلا خوب نبود که حداقل به این امید بمانم. بهترین دستمزدها با صد میلیون تومان مربوط به نفر اول کشور بود که آن هم در مقابل هزینه‌های بالای این ورزش چیزی نیست».
رحمانی که عنوان قهرمانی مسابقات کشتی ساحلی جهان را در سال 2017 نیز در کارنامه دارد، اگرچه در گذشته به نوعی پشت خط مانده و نتوانسته خودش را مطرح کند، اما درحال‌حاضر شرایط جور بهتری برایش رقم خورده است: «من چندوقت پیش به هند رفتم و در رقابت‌های کشتی گلادیاتورهای این کشور که خیلی معروف است شرکت کردم و توانستم آنجا همه هندی‌های صاحب‌نام را شکست بدهم و اول شوم. از آن‌موقع به‌بعد پیشنهادهای زیادی از طرف هندی‌ها به من شد که بروم و در لیگ کشتی آنجا کشتی بگیرم. کشتی ساحلی در سایر کشورها مثل همین هند رونق زیادی دارد. چون مسابقات در ساحل برگزار می‌شود و جاذبه توریستی دارد، برای همه جذاب است. کشتی ساحلی از آزاد و فرنگی خیلی هم سخت‌تر است و در سه ‌دقیقه باید فن بزنی تا برنده شوی. اما امروز می‌بینیم که در آزاد و فرنگی فن زیادی ردوبدل نمی‌شود. اگر به هند بروم، آنجا می‌توانم درآمد خوبی داشته باشم».
البته این کشتی‌گیر مازنی به‌جز کشتی ساحلی، به مبارزه در قفس هم فکر می‌کند؛ رشته‌ای که هنرهای رزمی ترکیبی (ام‌ام‌ای) نامیده می‌شود. درحال‌حاضر خیلی از ورزشکاران رزمی و کشتی‌گیر ایران که عمر قهرمانی‌شان تمام شده، ام‌ام‌ای‌کار شده‌اند، به این دلیل که درآمد بسیار بالایی برایشان دارد: «فعلا هدف من این است که در بازی‌های ساحلی آسیا شرکت کنم و آنجا هم قهرمان شوم. من مدال طلای مسابقات کشتی ساحلی جهان را دارم. مدال طلای بازی‌های جهانی ساحلی را هم گرفتم و می‌خواهم طلای آسیا را هم بگیرم. بعد از آن اگر بشود، می‌خواهم به ام‌ام‌ای بروم. فعلا دارم تمرینات بوکس و چند رشته رزمی دیگر را انجام می‌دهم تا به یک آمادگی نسبی برسم. بیشتر هدفم این است که یک منیجر خوب پیدا کنم و رسما وارد این رشته شوم، چون هیچ‌کس نمی‌تواند با ماندن در ورزش کشتی، آن هم در ایران آینده‌اش را بسازد. البته این احتمال هم وجود دارد که به لیگ کشتی آزاد برگردم. با آمدن آقای دبیر به‌عنوان رئیس جدید فدراسیون کشتی، تیم‌ها و اسپانسرهای خوب دوباره به لیگ کشتی آزاد برگشته‌اند».