|

مثل آدم بنویس

زهرا علی‌هاشمی. روزنامه‌نگار

عصر حاضر، عصر تکنولوژی و سرعت است. اکثر کارهای روزمره را می‌شود با یک گوشی هوشمند که در دسترس همه است، انجام داد. بالارفتن سرعت و نداشتن تمایل برای صرف وقت زیاد برای امور روزمره، باعث شده است حتی نحوه نگارش پیام‌ها نیز تغییر کند و تمایل افراد را به سمتی ببرد که بخواهند در کمترین زمان، مفهوم را به گیرنده برسانند.

پیام‌هایی که با کوتاه‌ترین کلمات در صفحات مجازی ثبت می‌شوند و جالب‌تر آنکه مخاطب نیز مفهوم را درک می‌کند؛ جملگی نشان از بی‌حوصلگی یا پرمشغله‌بودن کاربران را دارد. انسان به درد و بلایی که کم‌کم بر سرش بیاید، عادت می‌کند و شدت وخامت حال خود را نمی‌فهمد؛ درست مانند شلخته‌نگاری که به‌قدری زیاد و عادی شده که پا را از فضای مجازی فراتر گذاشته و وارد مدارس نیز شده است. پای درددل معلمان که بنشینیم، می‌بینیم غلط‌های املایی دانش‌آموزان مثل گذشته به اشتباه به کاربردن «گذاردن» و «گزاردن» ختم نمی‌شود و غلط‌هایی در نوشته دیده می‌شود که رنگ دنیای مجازی دارد.
چشم کودک و نوجوان، بدون داشتن مطالعه خارج از کتب درسی و به‌خواندن پیام‌های خلاصه و سرشار از غلط‌نویسی، عادت کرده و این سرآغازی بر شلخته‌نگاری در نوشتار درون مدرسه است. از طرفی کودکان و نوجوانان می‌خواهند حرف‌های خودشان را از بزرگ‌ترها پنهان کنند برای همین زبان رمزی را تولید می‌کنند؛ اما فراموش می‌شود که زبان رمزی در مدرسه برایشان کاربردی نخواهد داشت.
آنها می‌خواهند با دوستان‌شان صمیمی و خودمانی صحبت کنند؛ اما صمیمی‌گویی و نوشتار محاوره‌ای، نباید راهی در نگارش ادبی یا دیکته‌ای دانش‌آموز داشته باشد. همچنین مرور و بازبینی متون، برای دانش‌آموزان کاری وقت‌گیر و بیهوده به نظر می‌رسد. آنها از بازبینی متنی که ارسال کرده‌اند، لذت نمی‌برند، بلکه آن را دست‌وپاگیر تلقی می‌کنند.
نسل جوان باید بداند سریع‌نوشتن آنها را به داشتن غلط املایی نزدیک می‌کند و باعث نوشتن بدون تعقل می‌شود. درست‌نویسی مطالب و رعایت قواعد دستور زبان، اعتبار متون را بالا می‌برد.
مخاطب درمی‌یابد پیام از سوی نویسنده‌ای آگاه برایش ارسال شده است؛ بنابراین به آن میزان توجهی که نیاز است به متن داشته باشد، دست می‌یابد.
کتاب و روزنامه‌خواندن، بالابردن اطلاعات عمومی و جست‌وجو در اینترنت برای شکل درست واژه، راهی برای بیرون‌آمدن از این وضعيت است. درست نیست با تکرار زیاد اشتباهات، آنها را بخش جداناپذیری از شیوه نگارش خود بدانیم. اگر فرد با پیشینه یک لغت آشنایی داشته باشد، امکان ندارد آن را به اشتباه بنویسد، هر چند نوشتن شکل صحیح آن وقت بیشتری از شکل محاوره‌ای آن از او بگیرد. ترس از نوشتن باید کنار گذاشته و زمانی در روز به مطالعه اختصاص داده شود.

عصر حاضر، عصر تکنولوژی و سرعت است. اکثر کارهای روزمره را می‌شود با یک گوشی هوشمند که در دسترس همه است، انجام داد. بالارفتن سرعت و نداشتن تمایل برای صرف وقت زیاد برای امور روزمره، باعث شده است حتی نحوه نگارش پیام‌ها نیز تغییر کند و تمایل افراد را به سمتی ببرد که بخواهند در کمترین زمان، مفهوم را به گیرنده برسانند.

پیام‌هایی که با کوتاه‌ترین کلمات در صفحات مجازی ثبت می‌شوند و جالب‌تر آنکه مخاطب نیز مفهوم را درک می‌کند؛ جملگی نشان از بی‌حوصلگی یا پرمشغله‌بودن کاربران را دارد. انسان به درد و بلایی که کم‌کم بر سرش بیاید، عادت می‌کند و شدت وخامت حال خود را نمی‌فهمد؛ درست مانند شلخته‌نگاری که به‌قدری زیاد و عادی شده که پا را از فضای مجازی فراتر گذاشته و وارد مدارس نیز شده است. پای درددل معلمان که بنشینیم، می‌بینیم غلط‌های املایی دانش‌آموزان مثل گذشته به اشتباه به کاربردن «گذاردن» و «گزاردن» ختم نمی‌شود و غلط‌هایی در نوشته دیده می‌شود که رنگ دنیای مجازی دارد.
چشم کودک و نوجوان، بدون داشتن مطالعه خارج از کتب درسی و به‌خواندن پیام‌های خلاصه و سرشار از غلط‌نویسی، عادت کرده و این سرآغازی بر شلخته‌نگاری در نوشتار درون مدرسه است. از طرفی کودکان و نوجوانان می‌خواهند حرف‌های خودشان را از بزرگ‌ترها پنهان کنند برای همین زبان رمزی را تولید می‌کنند؛ اما فراموش می‌شود که زبان رمزی در مدرسه برایشان کاربردی نخواهد داشت.
آنها می‌خواهند با دوستان‌شان صمیمی و خودمانی صحبت کنند؛ اما صمیمی‌گویی و نوشتار محاوره‌ای، نباید راهی در نگارش ادبی یا دیکته‌ای دانش‌آموز داشته باشد. همچنین مرور و بازبینی متون، برای دانش‌آموزان کاری وقت‌گیر و بیهوده به نظر می‌رسد. آنها از بازبینی متنی که ارسال کرده‌اند، لذت نمی‌برند، بلکه آن را دست‌وپاگیر تلقی می‌کنند.
نسل جوان باید بداند سریع‌نوشتن آنها را به داشتن غلط املایی نزدیک می‌کند و باعث نوشتن بدون تعقل می‌شود. درست‌نویسی مطالب و رعایت قواعد دستور زبان، اعتبار متون را بالا می‌برد.
مخاطب درمی‌یابد پیام از سوی نویسنده‌ای آگاه برایش ارسال شده است؛ بنابراین به آن میزان توجهی که نیاز است به متن داشته باشد، دست می‌یابد.
کتاب و روزنامه‌خواندن، بالابردن اطلاعات عمومی و جست‌وجو در اینترنت برای شکل درست واژه، راهی برای بیرون‌آمدن از این وضعيت است. درست نیست با تکرار زیاد اشتباهات، آنها را بخش جداناپذیری از شیوه نگارش خود بدانیم. اگر فرد با پیشینه یک لغت آشنایی داشته باشد، امکان ندارد آن را به اشتباه بنویسد، هر چند نوشتن شکل صحیح آن وقت بیشتری از شکل محاوره‌ای آن از او بگیرد. ترس از نوشتن باید کنار گذاشته و زمانی در روز به مطالعه اختصاص داده شود.

 

اخبار مرتبط سایر رسانه ها