شیوه دسترسی پیامک اپلیکیشن‌های ایرانی باید عوض شود!
دسترسی‌ها همان مجوزهایی هستند که سیستم به اپلیکیشن می‌دهد. گاهی اوقات برنامه نیازمند دسترسی به بخش‌های خاصی همانند عکس یا مخاطبان است و به خاطر حفظ حریم شخصی، تنها در صورتی مجوز استفاده از این قسمت‌ها صادر می‌شود که کاربر اجازه دهد.
اپلیکیشن‌ها برای فعالیت به این مجوزها نیاز دارند و بدون آنها برنامه نمی‌تواند کارش را به درستی انجام دهد. مثلا در اپلیکیشن نقشه گوگل (Google Maps) اگر برنامه به Location موبایل دسترسی نداشته باشد، دیگر نمی‌تواند نقطه‌ای که هستید را مکان‌یابی كند و تنها شبیه به یک نقشه معمولی کارکرد خواهد داشت. یا به عنوان نمونه اپلیکیشن اینستاگرام را در نظر بگیرید. برای گرفتن عکس از طریق خود اپلیکیشن، برنامه نیازمند داشتن دسترسی به قسمت Camera است و بدون این مجوز نمی‌توانید هیچ‌گونه تصویر جدیدی با اینستاگرام به ثبت برسانید.
دسترسی‌ها انواع مختلفی دارند و بدون آنها هم اپلیکیشن باید کار کند. یکی از مهم‌ترین نوع دسترسی، دسترسی پیامک است. بسیاری از اپلیکیشن‌ها برای اینکه رمزی بفرستند که توسط اپلیکیشن رمز سریع خوانده شوند، از شما دسترسی پیامک می‌گیرند. این دسترسی شمشیر دولبه است چراکه با این دسترسی به اپلیکیشن اجازه می‌دهید همه پیام‌های شما را بخواند و حق دارد که از آنها استفاده کند. از اندروید 10 به بعد شیوه دسترسی پیامک تغییر کرد و گوگل شیوه جدید SMS Retriever را عرضه کرد. هر اپلیکیشنی که این شیوه را پیاده‌سازی کرده باشد، پیامک‌های کدگذاری‌شده به کاربر می‌فرستد و اپلیکیشن فقط آن پیامک‌های کدگذاری‌شده را می‌خواند و دیگر خبری از دسترسی نیست. در توسعه نسخه هشت برنامه «بازار» با استفاده از API جدید SMS Retriever ، بازار می‌تواند بدون دسترسی‌داشتن به پیامک‌های کاربر، فقط رمز یک‌بارمصرف ارسال‌شده با پیامک را بخواند. کسب‌وکارهای اپلیکیشن ایرانی باید بپذیرند با وجود چنین تکنولوژی‌ای، حق گرفتن دسترسی اپلیکیشن از کاربر را نداشته و نباید امنیت کاربران را به خطر بیندازند. عدم توجه اپلیکیشن‌های ایرانی به این دسترسی سبب شده است که کاربران
ایرانی مورد سوءاستفاده‌های بی‌شماری قرار بگیرند و در معرض انواع تهدید‌های حملات سوءاستفاده‌کنندگان باشند و حریم شخصی آنها به خطر بیفتد. قبل از اندروید ۶ امکان حذف دسترسی‌ها وجود نداشت ولی در نسخه‌های بعدی امکان محدودکردن دسترسی اپلیکیشن‌ها وجود دارد.
دسترسی‌ها همان مجوزهایی هستند که سیستم به اپلیکیشن می‌دهد. گاهی اوقات برنامه نیازمند دسترسی به بخش‌های خاصی همانند عکس یا مخاطبان است و به خاطر حفظ حریم شخصی، تنها در صورتی مجوز استفاده از این قسمت‌ها صادر می‌شود که کاربر اجازه دهد.
اپلیکیشن‌ها برای فعالیت به این مجوزها نیاز دارند و بدون آنها برنامه نمی‌تواند کارش را به درستی انجام دهد. مثلا در اپلیکیشن نقشه گوگل (Google Maps) اگر برنامه به Location موبایل دسترسی نداشته باشد، دیگر نمی‌تواند نقطه‌ای که هستید را مکان‌یابی كند و تنها شبیه به یک نقشه معمولی کارکرد خواهد داشت. یا به عنوان نمونه اپلیکیشن اینستاگرام را در نظر بگیرید. برای گرفتن عکس از طریق خود اپلیکیشن، برنامه نیازمند داشتن دسترسی به قسمت Camera است و بدون این مجوز نمی‌توانید هیچ‌گونه تصویر جدیدی با اینستاگرام به ثبت برسانید.
دسترسی‌ها انواع مختلفی دارند و بدون آنها هم اپلیکیشن باید کار کند. یکی از مهم‌ترین نوع دسترسی، دسترسی پیامک است. بسیاری از اپلیکیشن‌ها برای اینکه رمزی بفرستند که توسط اپلیکیشن رمز سریع خوانده شوند، از شما دسترسی پیامک می‌گیرند. این دسترسی شمشیر دولبه است چراکه با این دسترسی به اپلیکیشن اجازه می‌دهید همه پیام‌های شما را بخواند و حق دارد که از آنها استفاده کند. از اندروید 10 به بعد شیوه دسترسی پیامک تغییر کرد و گوگل شیوه جدید SMS Retriever را عرضه کرد. هر اپلیکیشنی که این شیوه را پیاده‌سازی کرده باشد، پیامک‌های کدگذاری‌شده به کاربر می‌فرستد و اپلیکیشن فقط آن پیامک‌های کدگذاری‌شده را می‌خواند و دیگر خبری از دسترسی نیست. در توسعه نسخه هشت برنامه «بازار» با استفاده از API جدید SMS Retriever ، بازار می‌تواند بدون دسترسی‌داشتن به پیامک‌های کاربر، فقط رمز یک‌بارمصرف ارسال‌شده با پیامک را بخواند. کسب‌وکارهای اپلیکیشن ایرانی باید بپذیرند با وجود چنین تکنولوژی‌ای، حق گرفتن دسترسی اپلیکیشن از کاربر را نداشته و نباید امنیت کاربران را به خطر بیندازند. عدم توجه اپلیکیشن‌های ایرانی به این دسترسی سبب شده است که کاربران
ایرانی مورد سوءاستفاده‌های بی‌شماری قرار بگیرند و در معرض انواع تهدید‌های حملات سوءاستفاده‌کنندگان باشند و حریم شخصی آنها به خطر بیفتد. قبل از اندروید ۶ امکان حذف دسترسی‌ها وجود نداشت ولی در نسخه‌های بعدی امکان محدودکردن دسترسی اپلیکیشن‌ها وجود دارد.