بار دیگر فرصت‌سوزی
اظهارنظر وزیر نفت درباره بهره‌برداری‌نکردن از فرصت‌های برجامی در حالی است که مجموعه تحت مدیریت او، به اعتراف همه، بیشترین بهره را از برجام در مقایسه با دیگر بخش‌ها برده و بیشترین کمک را نیز به ماندگاری و پایداری برجام کرده است. شاید امکان صادرات چهار میلیون بشکه نفت به بازارهای جهانی از سوی ایران در فرصت 28ماهه برجام فراهم نمی‌شد و تحقق این میزان صادرات نفت نیازمند یک دوره زمانی پنج‌ساله با انجام سرمایه‌گذاری کلان 200میلیارددلاری است، اما به‌واقع اگر ایران می‌توانست چنین ظرفیتی را ایجاد کند، بدون تردید امکان تهدید و تحریم علیه نفت ایران به حداقل می‌رسید یا اینکه در مقطع زمانی طولانی‌مدتی اجرائی می‌شد. فارغ از ظرفیت چهارمیلیونی صادرات نفت، امکان انعقاد قرارداد با شرکت‌های عظیم بین‌المللی برای حضور و مشارکت در بخش‌های بالادستی در دوره اجرای برجام وجود داشت. این سخن وزیر نفت که اگر پنج قرارداد دیگر مانند توتال امضا می‌شد اوضاع کشور مثل امروز به‌اصطلاح آسیب‌پذیر و پرنوسان نبود، سخن نادرستی نیست. صنعت نفت از قبل از اجرای برجام، مدل اجرائی قراردادهای نفتی متناسب با شرایط پس از برجام را آماده کرده بود، اما در
نتیجه اخلال‌ها، کارشکنی‌ها و سیاسی‌بازی‌های مختلف، عملا این قراردادها تا نیمه دوم مقطع اجرای برجام در داخل کشور نهایی نشد؛ این در حالی بود که صنعت نفت موفق به مذاکره با شرکت‌های بزرگ و مطرح جهان برای حضور در ایران و حتی امضای بیش از 30 تفاهم‌نامه با این شرکت‌ها در طرح‌های توسعه‌ای شده بود؛ تفاهم‌نامه‌هایی که اکثرا تا مرحله امضای قرارداد هم پیش رفته بود، اما تردیدها، سیاسی‌کاری‌ها و اخلال‌ها در داخل کشور، تجربه روند پرفرازونشیب مدل جدید قراردادهای نفتی و فضاسازی‌های کاذب برخی جریان‌ها علیه قراردادهای منعقدشده یا در‌حال‌انعقاد، عملا مانع از ایجاد فضای اعتماد و اطمینان برای شرکت‌های خارجی در راستای امضای قرارداد شد. بدیهی است انعقاد قراردادها و اجرائی‌شدن آنها در هر سطحی، هم قدرت و اختیار دولت آمریکا را برای تحمیل سیاست تحریمی علیه ایران محدود می‌کرد و هم قدرت مانور اتحادیه اروپایی و دیگر کشورها را برای مقابله با آمریکا در موضوع برجام افزایش می‌داد. این شرایط جدای از فضای اعتماد و اطمینان‌سازی‌ای بود که در داخل برای شرکت‌ها و بنگاه‌های اقتصادی و تجاری داخلی برای قرارگرفتن در فاز تولید و تجارت فراهم شده بود.
اظهارنظر وزیر نفت درباره بهره‌برداری‌نکردن از فرصت‌های برجامی در حالی است که مجموعه تحت مدیریت او، به اعتراف همه، بیشترین بهره را از برجام در مقایسه با دیگر بخش‌ها برده و بیشترین کمک را نیز به ماندگاری و پایداری برجام کرده است. شاید امکان صادرات چهار میلیون بشکه نفت به بازارهای جهانی از سوی ایران در فرصت 28ماهه برجام فراهم نمی‌شد و تحقق این میزان صادرات نفت نیازمند یک دوره زمانی پنج‌ساله با انجام سرمایه‌گذاری کلان 200میلیارددلاری است، اما به‌واقع اگر ایران می‌توانست چنین ظرفیتی را ایجاد کند، بدون تردید امکان تهدید و تحریم علیه نفت ایران به حداقل می‌رسید یا اینکه در مقطع زمانی طولانی‌مدتی اجرائی می‌شد. فارغ از ظرفیت چهارمیلیونی صادرات نفت، امکان انعقاد قرارداد با شرکت‌های عظیم بین‌المللی برای حضور و مشارکت در بخش‌های بالادستی در دوره اجرای برجام وجود داشت. این سخن وزیر نفت که اگر پنج قرارداد دیگر مانند توتال امضا می‌شد اوضاع کشور مثل امروز به‌اصطلاح آسیب‌پذیر و پرنوسان نبود، سخن نادرستی نیست. صنعت نفت از قبل از اجرای برجام، مدل اجرائی قراردادهای نفتی متناسب با شرایط پس از برجام را آماده کرده بود، اما در
نتیجه اخلال‌ها، کارشکنی‌ها و سیاسی‌بازی‌های مختلف، عملا این قراردادها تا نیمه دوم مقطع اجرای برجام در داخل کشور نهایی نشد؛ این در حالی بود که صنعت نفت موفق به مذاکره با شرکت‌های بزرگ و مطرح جهان برای حضور در ایران و حتی امضای بیش از 30 تفاهم‌نامه با این شرکت‌ها در طرح‌های توسعه‌ای شده بود؛ تفاهم‌نامه‌هایی که اکثرا تا مرحله امضای قرارداد هم پیش رفته بود، اما تردیدها، سیاسی‌کاری‌ها و اخلال‌ها در داخل کشور، تجربه روند پرفرازونشیب مدل جدید قراردادهای نفتی و فضاسازی‌های کاذب برخی جریان‌ها علیه قراردادهای منعقدشده یا در‌حال‌انعقاد، عملا مانع از ایجاد فضای اعتماد و اطمینان برای شرکت‌های خارجی در راستای امضای قرارداد شد. بدیهی است انعقاد قراردادها و اجرائی‌شدن آنها در هر سطحی، هم قدرت و اختیار دولت آمریکا را برای تحمیل سیاست تحریمی علیه ایران محدود می‌کرد و هم قدرت مانور اتحادیه اروپایی و دیگر کشورها را برای مقابله با آمریکا در موضوع برجام افزایش می‌داد. این شرایط جدای از فضای اعتماد و اطمینان‌سازی‌ای بود که در داخل برای شرکت‌ها و بنگاه‌های اقتصادی و تجاری داخلی برای قرارگرفتن در فاز تولید و تجارت فراهم شده بود.